Inspiratie

Deze zomer was ik bij een concert van Hollow Coves. De zanger vertelde dat hun nummer ‘On the Way’ geïnspireerd is op hun eigen reis: stappen zetten zonder te weten waar het toe zou leiden. En zo ontstond er iets prachtigs, hun band waarmee ze nu de wereld over reizen.
Die woorden raakten me, omdat ik ze herken in mijn eigen pad.

Drie jaar geleden stopte ik met mijn baan, waar ik niet meer op mijn plek zat. Een enorm lastig besluit: ik gaf toch zeker niet de zekerheid van mijn baan op, zonder iets nieuws te hebben?

Er volgde een tijd van stilstaan en vertragen, iets wat mijn lijf zo hard nodig had.
In die periode begon ik ook aan de opleiding familieopstellingen. Niet met de intentie er mijn werk van te maken, maar omdat ik voelde: dit is wat ik te doen heb. Mijn hoofd was het er overigens niet mee eens 😅 En toch zette ik de stap, met angst, dat wel.

Terugkijkend was het een belangrijke stap op mijn weg. Het werd een intense en transformerende reis.
En gaandeweg ontstond de beweging om tóch zelf opstellingen te begeleiden.
Dus organiseerde ik mijn eerste opstellingsdagen. Ik verbaasde mezelf dat ik dat deed. Het voelde heel spannend en tegelijkertijd ‘wist’ ik dat ik deze beweging mocht volgen.

Zo diende mijn weg zich stap voor stap aan. Ontmoetingen en mogelijkheden kwamen op mijn pad. Mijn praktijk De Innerlijke Weg ontstond. Ik ben zo blij en dankbaar dat ik dit werk mag doen.

Het leven nodigt me telkens opnieuw uit om me te laten bewegen, te vertrouwen, te volgen waar mijn hart naar wijst.

De zinnen die me die avond bij de Hollow Coves het meest raakten:
I will follow where my heart reacts
Venture out to the great unknown
Find a place where I can feel alive again
Throw caution to the wind
I’ll find my feet on the way

Wat ik vooral geleerd heb van de afgelopen jaren:
Er zit een enorme kracht in het niet-weten. Het leven nodigt je uit, het draagt je. 
Je hoeft niet het hele pad te zien. Eén stap zetten is genoeg.
De rest ontvouwt zich ‘on the way’.

Waartoe nodigt het leven jou op dit moment uit?

Soms loop je steeds opnieuw vast. En lijkt het alsof je alles al hebt geprobeerd. Onder wat zich telkens herhaalt, ligt vaak iets dat al heel lang gevoeld wil worden. Iets wat je misschien niet bewust weet, maar wat wel degelijk invloed heeft.

Familieopstellingen helpen je dat onzichtbare zichtbaar te maken. Ze kijken voorbij het symptoom. Ze raken de kern, en brengen beweging waar het al zo lang vastzit.

Is er iets dat zich blijft herhalen, ondanks al je pogingen om het te veranderen? Dan is het misschien niet het patroon dat aandacht vraagt, maar de pijn die eronder verborgen ligt.

De weg naar verandering begint met erkennen:
Van dat wat was. Of wat er juist níet was, wat je gemist hebt. Van dat wat je draagt, soms zonder het te weten.

En als je die pijn aankijkt, voelt wat het in jou raakt en daar alle ruimte aan geeft zonder het te willen veranderen, of het weg te willen hebben. Als het er mag zijn, precies zoals het is. Juist dan kan er beweging ontstaan.

Wil jij de kracht van opstellingen ervaren? Je bent heel welkom.

Soms voel je dat je een stap mag zetten, iets aankijken in jezelf, een verlangen volgen. Maar tegelijk komt er angst op. Die kan soms zo groot lijken, dat ze je tegenhoudt.

Onlangs abseilde ik van de Stevenskerk in Nijmegen. Toen ik van boven naar beneden keek, tintelde de spanning door mijn lijf. Kriebels, twijfel: “Kan ik dit wel?” “Dalijk blokkeer ik helemaal”.
In plaats van spanning weg te duwen, liet ik haar toe. Ik gaf haar de ruimte om er te zijn, zonder oordeel, zonder verzet. En juist daardoor ontstond er ook weer ruimte in mijn lijf en ging ik stap voor stap de weg naar beneden.

Bij het doen van een familieopstelling kom je vaak ook spanning of angst tegen.
Ik spreek geregeld mensen die voelen: “Een opstelling zou mij kunnen helpen…” - er is een soort innerlijke trekkracht. Tegelijkertijd komen er angst en twijfel naar boven: “Wat als ik het niet aankan?” “Wat gaat er allemaal zichtbaar worden?” “Wat gaat er in mij geraakt worden?”

Weet dat die angst er helemaal mag zijn. Je hoeft haar niet weg te drukken. Je mag haar meenemen, precies zoals ze is.

In een opstelling krijg je nooit meer dan je kunt dragen. Je ontvangt precies wat je aan kan en nodig hebt. Daar mag je op vertrouwen.

Bij De Innerlijke Weg ben je welkom. Met alles wat er is.

Je moet het zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen. Ik loop met liefde een stukje met je mee.

Je droeg lasten die niet van jou waren. Je probeerde te zorgen, te dragen, te redden. 
Terwijl je eigenlijk klein had mogen zijn. Onbevangen en vrij.

In familieopstellingen zie ik dit vaak terug. Kinderen die onbewust een plek innemen die niet van hen is. Die voor een ouder zorgen, spanningen dragen, pijn willen verzachten. Altijd uit liefde.

Maar die liefde heeft een prijs. Groot zijn terwijl je nog klein bent, laat sporen na. Het kan zwaar voelen, ook later in je volwassen leven.

Daarom is het zo helend om in een opstelling de realiteit onder ogen te zien. Dat je iets draagt wat niet van jou is. En het bij de ander te laten, niet uit afwijzing, maar met liefde en respect. Zodat je weer vrij wordt om jouw eigen leven te leven.

Er wordt vaak over loslaten gepraat alsof het iets is wat je zelf kunt doen. Maar als dat écht zo simpel was, zouden we allemaal moeiteloos alles kunnen loslaten wat ons dwarszit. En waarschijnlijk heb je al ontdekt dat dat niet zomaar lukt 😉

Het gaat juist om toelaten - ruimte maken voor wat gevoeld wil worden, zonder het weg te willen hebben of het te willen veranderen. Alles er laten zijn, precies zoals het is.
En op het moment dat je volledig toelaat wat er is, kan het in jou verzachten en zal het jou uiteindelijk loslaten. Niet andersom.

En dat proces vraagt ook moed. Moed om verdriet, wanhoop, boosheid of andere emoties onder ogen te komen en te doorvoelen. Met zachtheid voor jezelf.

Wat mag jij toelaten en de ruimte geven?

Deelnemen aan een familieopstellingendag kan spannend en kwetsbaar voelen. Misschien denk je daarom wel dat zo’n dag niks voor jou is.
Maar weet je dat juist in het laten zien en delen van je kwetsbaarheid een enorme kracht schuilt?

Telkens weer raakt het me om te zien wat er gebeurt als een groep vanuit kwetsbaarheid samenkomt. Als we delen wat in ons leeft.
Ons laten raken door wat een ander deelt.
Als we elkaar écht zien.

In die diepte herkennen we elkaar, want we dragen vaak dezelfde thema’s met ons mee, zoals:
🍃Zorgen voor anderen, ten koste van jezelf
🍃Je niet ‘goed genoeg’ voelen
🍃Het gevoel er niet echt bij te horen
🍃Steeds verantwoordelijkheid dragen die niet van jou is
🍃Moeite hebben met grenzen aangeven
🍃Het verlangen naar meer verbinding met jezelf
🍃Moeite met voelen, in je hoofd leven

Door deel te nemen aan een familieopstellingendag kun je ervaren dat je niet alleen bent. Dat wat je voelt niet iets is om je voor te schamen, maar gewoon heel menselijk is.
Dat er niks mis met jou is. Je gaat zachter kijken naar jezelf én naar de ander.

Dat maakt het zo helend. Zo verbindend.

Ben jij benieuwd wat een opstelling in een groep voor jou kan betekenen? Je bent heel welkom om het te komen ervaren.

Je lichaam is overal bij geweest.
Alles wat je hebt meegemaakt, en wat in het moment zelf te intens was om te voelen,
leeft voort in je lijf.

Je lichaam draagt het voor je.
Niet tegen jou, maar vóór jou, uit bescherming.

Je lichaam communiceert met jou.
Het fluistert, roept, klopt aan, via sensaties en emoties.

Kun je luisteren?
Echt even zakken, in je lijf.
Niet om iets te fixen of weg te maken.
Maar om te voelen.
Met zachtheid en compassie.

Je lichaam laten weten: “ik zie jou.”
En het alle ruimte geven.

Alles wat gevoeld wil worden,
door je heen laten stromen.

Tijdens de begeleiding die ik bied maken we hier bewust ruimte voor.
Ik nodig je uit om contact te maken met je lichaam, met behulp van lichaamsgerichte oefeningen.
En te voelen, wat het jou wil vertellen.

Regelmatig inchecken bij je lijf is geen luxe.
Het brengt je terug bij jezelf.

Je zegt “ja” tegen die extra klus, ook al loopt je agenda over.
Je blijft afspreken met die vriend(in) die je eigenlijk bent ontgroeid.
Je gaat tóch naar dat etentje, omdat het nou eenmaal gepland stond, terwijl je lijf om rust vraagt.

Hard werken, pleasen, teveel verantwoordelijkheid nemen; het zijn beschermingsmechanismen die je vaak in je kindertijd ontwikkeld hebt.

Toen had je ze heel hard nodig. Zonder had je het misschien zelfs wel niet gered. Maar nu belemmeren ze je en maken ze dat je aan jezelf voorbij gaat.

Met een familieopstelling kun je ontdekken waar deze patronen vandaan komen en kan er ruimte ontstaan om het anders te gaan doen.

Tegen welke beschermingsmechanismen loop jij aan?

Voel je welkom om tijdens een familieopstelling te onderzoeken wat er in de diepte mee verbonden is.